Uitstel van executie

Zijn comeback mag intussen wel teleurstellend worden genoemd, maar toch blijven mensen over hem schrijven: Michael Schumacher, de grote kampioen. De teleurstelling is misschien wel interessanter dan het juichscenario dat zich niet voltrok. En nu hij zijn oude streken ook nog vertoont, zelfs in de strijd om een armzalige tiende plaats, is hij helemaal het doelwit van kritiek en spot. Maar waarom zit hij eigenlijk weer in de Formule 1? En is ’t voor alle belanghebbenden – inclusief Michael zelf – geen uitstel van executie?

Om met het eerste – is Schumachers comeback eigenlijk wel zo teleurstellend? – te beginnen: ja, na twee derde van het seizoen kun je dat wel zeggen. Het is misschien niet zo rampzalig als een comeback van Mika Häkkinen destijds was geweest, die in een test de rondetijden van de toenmalige McLaren-ster Kimi Räikkönen bij lange na niet wist te benaderen, maar enige vooruitgang zit er ook niet in.

Het is waar, de onoverwinnelijke Brawn van vorig jaar is dit jaar kansloos in het zilver van Mercedes. Dus hoe kan Schumacher meestrijden met de overwinning? Tegelijk blijft zijn jonge teamgenoot hem aftroeven, en dat terwijl algemeen mag worden aangenomen dat Rosberg niet van het kaliber Vettel, Hamilton of Alonso is. De Mercedes met verlengde wielbasis die in Barcelona werd geïntroduceerd, hielp ook niet. Het zal in 2010 ook niets meer worden nu Mercedes zijn aandacht heeft verlegd naar de auto van 2011.

‘De grote Schumacher’

Schumacher mag hopen dat hij beter overweg kan met de nieuwe Pirelli-banden voor 2011. De eenheidsbanden van Bridgestone passen in ieder geval totaal niet bij zijn nogal aparte rijstijl van scherp insturen en het onvermijdelijke overstuur opvangen. Het verschil met vroeger is dat Bridgestone zijn banden helemaal aanpaste aan de auto en de stijl van de Duitser, die daarmee dubbel voordeel had: het rubber paste precies bij hem en dientengevolge juist niet bij de concurrentie. Nu is hij simpelweg ‘een van de coureurs’, zoals ik ook al in een vorige column over Schumi schreef.

Toch blijft hij in vele opzichten wél ‘de grote Schumacher’. Ten eerste als scalp voor zijn concurrenten. De woorden van Mark Webber in Hongarije, toen hij de Mercedes dubbelde, spraken boekdelen: “Dat voelde goed!” Ten tweede voor Mercedes, dat ongetwijfeld wilde tappen uit het rijke marketingvaatje dat ‘de grote Schumacher’ meebracht. En ten derde voor de Duitse pers, waarin de kritiek op zijn magere prestaties grotendeels is uitgebleven. De Duitse autosportjournalisten aldaar beseffen immers donders goed hoezeer de kijkcijfers en oplages nog altijd van ‘de grote Schumacher’ afhangen.

Held en schurk

Het blijft wonderlijk. Mercedes zit in de Formule 1 om met een jong en sportief imago een minder stoffige, bejaarde doelgroep te bereiken, maar het heeft een oude man als boegbeeld, die ook nog eens wordt afgetroefd door een jonkie. En dat is nog niet eens de enige Duitse jongeling. Me dunkt dat de Duitse pers genoeg te schrijven heeft over Sebastian Vettel, Adrian Sutil, Timo Glock of Nico Hülkenberg. Toch krijgen ze maar een fractie van de media-aandacht. Kortom, Schumacher heeft weliswaar een enorm stimulerende uitwerking gehad op de aandacht in Duitsland voor Formule 1, maar dat effect werkt nu verpestend voor de volgende generatie.

‘De grote Schumacher’ stond uiteraard ook meteen in het middelpunt van de belangstelling toen hij Rubens Barrichello in de slotronden van de GP van Hongarije bijna tegen de pitmuur duwde. De sport is gebaat bij helden- en schurkenverhalen en ondanks zijn positie in de middenmoot past Schumi beide rollen nog steeds als een oude jas. De fans die hun held te hulp schoten, meenden zelfs dat niemand van de actie wakker had gelegen als Buemi of Petrov de bedenker ervan was geweest. Hun stelling: juist omdat het Schumacher was, viel iedereen eroverheen.

Een nieuwe Michael?

Aan het begin van het seizoen werd hij nog geroemd omdat er ‘een andere Michael’ was teruggekeerd: een ontspannener Michael, die overal grappen over maakt. Ik was in ieder geval verheugd over de nieuwe rol van de grand old man van de sport. Welbespraakt deed hij het woord en dat Duitse zilver stond ‘m goed – de cirkel was rond. Konden we ons een betere ambassadeur voorstellen? In het verleden wierp ik mij regelmatig op als zijn advocaat, omdat hij op een gegeven moment wel héél makkelijk in de rol van de Evil German werd gedrukt, ook als hij simpelweg deed wat hij moest doen: racen.

Maar een nieuwe Michael naast de baan of niet, de laatste tijd trekken toch vooral zijn verdedigingsmanoeuvres op de baan weer de aandacht. Die waren altijd al compromisloos, maar in Canada waren ze domweg wanhopig en in Hongarije levensgevaarlijk.

De rest van de column lezen en de bijbehorende filmpjes bekijken? Kijk verder op Driving-fun.com.