Racenomaden strijken neer in de Ardennen

Het was ooit het leven van bijna elke coureur die droomde van een toekomst in de Formule 1: rondtrekkend van circuit naar circuit, in een busje met aanhanger, in de hoop om genoeg prijzengeld te winnen voor nog een jaar racen. Het was ook het leven van de toeschouwer: voor een grijpstuiver een race bezoeken, vrij door het paddock rondstruinen en daarna zomaar een plekje langs de baan opzoeken. Die wereld behoort in de hoogste regionen van de autosport tot het verleden, maar tijdens de Spa Six Hours herleeft hij weer een beetje. Alleen de champagne voor de winnaars is hetzelfde gebleven.

In onze voorbeschouwing noemden we de Spa Six Hours al de Transit & Trailer Revival. En hoewel het evenement snel in aanzien wint en de beste teams steeds professioneler aan de dag komen, is de enthousiaste liefhebber nog steeds de kurk waar het weekend op drijft. De duurste vrachtwagencombinatie en de fraaiste pitinrichting zijn bovendien geen garantie voor succes. We zagen teleurgestelde gezichten bij de chique teams en euforie – weliswaar van bescheiden Britse afmetingen – in de sober ingerichte garage van de familie Minshaw (eigenaren van Demon Tweeks), waarvan vader en zoon Jon en Jason opnieuw een equipe hadden gevormd met Martin Stretton.

Het trio Minshaw/Minshaw/Stretton greep na een zware zesuursrace, waarvan twee uur in de stromende regen, aan het langste eind, net als twee keer eerder in de geschiedenis van de Six Hours. Met hun Jaguar E-type bleven ze twee snellere Ford GT40’s voor. Gastrijder Stretton, een van de toppers in de historische racescene, reed zelfs in twee auto’s mee. Hij startte in een AC Cobra en deed de afsluitende stint – in de regen – voor de Minshaws. Om meer kans op de overwinning te maken? Nee, eerder omdat hij er gewoon geen genoeg van kan krijgen.

Doorgezakt matras in een overvol busje

In het bijprogramma van de Six Hours overheersen ook de campers, de tentjes en de barbecues, ook al hebben de beste teams uit de Grand Prix Masters en de Sportscar Masters net als de grote Six Hours-teams een plaats in het F1-pitgebouw gevonden. Maar zelfs daar heerst een georganiseerde chaos – of een ogenschijnlijk chaotische orde. Toch kunnen zij nog in een vrachtwagen overnachten of zelfs in een naburig hotelletje. Voor een boel deelnemers wacht een doorgezakte matras in een volgepropt busje. En pitbabes? Er kan net één groepje af, voor één auto, en vanwege de kou niet eens schaarsgekleed.

Rondwandelen over een doorweekt en zo goed als verlaten circuit – op wat plukjes mensen en uiteraard de marshals na – is al net zo retro. Het Stella-bier is plat, de worsten goed binnen te houden en verder hoef je alleen maar te luisteren, te kijken en plaatjes te schieten. De vergezichten in de natuurlijke arena van het nieuwe Spa zijn ook met slecht weer adembenemend. Tussen de kringelende nevel door zie je in de verte stukken circuit en racewagens als speelgoedautootjes zo klein.

Goddelijk afzien

Maar een wandeling in de schemering, stap voor stap de nacht in, terwijl er een race aan de gang is, dát maakt de Six Hours uniek ten opzichte van elk ander evenement op Spa. Vanaf een uur of acht ’s avonds beginnen de auto’s schimmen te worden totdat je ze alleen nog ziet doordat ze elkaar met hun koplampen beschijnen. De donkere naaldbossen langs de baan gaan op zwarte bergen lijken, behalve als er lichtflarden over hun takken dwarrelen.

Het is ook voor de toeschouwer afzien, zo achter op de baan, in het stikdonker, met onaflatend harde regen op je doorweekte hoofd en schouders. Dan zie je de bergbeken die langs en óver het voetpad ontstaan, zich ook op het asfalt vormen. Wat die mannen daar op de baan presteren, is nog veel meer afzien. Maar dan goddelijk afzien.

De rest van de foto’s zien? Kijk verder op Driving-fun.com.