Een race kiezen als autosportmoment van het jaar? Nee, dat is een ‘moment’ van anderhalf uur. Een kwalificatieronde dan? Ook niet, want dat is een ‘moment’ van anderhalve minuut lang. Eén autosportmoment springt er voor mij uit, want dat moment beschreef in één klap – letterlijk – het hele F1-seizoen. Sterker nog, het liet zien waar het in autosport om gaat. Ik heb ’t over de aanvaring in Turkije tussen Sebastian Vettel en Mark Webber.

Heel 2010 was samengebald in dat ene ogenblik waarop Sebastian Vettel dacht de hegemonie binnen het Red Bull-team terug te veroveren op Mark Webber. Alle ambitie, alle frustratie, alle eergevoel, alle oorlogspsychologie. Hun carambole in Turkije was het spectaculairste autosportmoment van het jaar, het schandaligste, het nagelbijtendste, het genantste. En daarom het mooiste.

De klap verwees terug naar het begin van het seizoen, toen Vettel domineerde maar door domme pech twee zeges misliep. Naar de wederopstanding van Webber, met zijn verpletterende zege op Monaco als hoogtepunt. Maar de onfortuinlijke touché wees ook vooruit naar de zomerse fouten van Vettel, op Silverstone, Spa en de Hungaroring, waar hij tientallen punten liet liggen. En naar de manier waarop de jonge Duitser uiteindelijk toch uit zijn eigen schaduw wist te stappen en in de laatste vier races de, eh, stier bij de horens vatte.

Rondenlang hadden de twee Red Bulls elkaar nagejaagd, met de twee McLarens op hun hielen, tot de ronde waarin Vettel opeens stukken sneller bleek en zich op het rechte stuk van de volgende ronde opmaakte voor de beslissende passeerbeweging. Instinctief schoven we naar het puntje van onze stoel. Het ging gebeuren. Gedecideerd zette Vettel zijn Red Bull naast die van zijn teamgenoot, op het stoffigste deel van de baan. In de ene auto de koppigheid en de trots van een veteraan die zich de nummer twee in het team voelt. In de andere auto de verbetenheid en de haast van het supertalent dat de natuurlijke orde wil herstellen.

En toen ging het mis. Er volgden handgebaren, opgetrokken schouders. Machteloosheid op de pitmuur. Engineers die iets hadden moeten zeggen, maar niet hadden gezegd, uit loyaliteit tegenover ‘hun’ coureur. Verklaringen van teambaas Christian Horner en Helmut Marko. Van fans die er honderden forumpagina’s en duizenden tweets lang een mening over hadden. Van een pr-toneelstukje dat de lieve vrede moest bewaren. Ook dat was F1 op z’n smalst en z’n fraaist.

Het moment zei ook alles over teamorders – of het uitblijven daarvan. Fans die schande riepen na Ferrari’s beslissing om Alonso de zege op Hockenheim te gunnen, vonden een paar maanden eerder dat Red Bull in Istanbul Vettel had moeten opdragen om achter Webber te blijven, want ‘die had de zege inmiddels verdiend’. En een paar maanden later dat Vettel in Brazilië Webber voorbij had moeten laten. De ene teamorder is blijkbaar de andere niet. Die fans kregen gelukkig het lid op de neus.

Verder is het veelzeggend dat Michael Schumacher geen rol speelt in mijn autosportmoment van het jaar, net zoals hij in het hele F1-seizoen geen rol speelde.

Tot slot liet dit autosportmoment zien waar het in de autosport om gaat, en niet alleen in de Formule 1. Om nooit opgeven, om risico’s nemen. Om wilskracht, om strijdlust. Om beslissingen durven nemen in een milliseconde, terwijl je voortraast in een projectiel dat 300 km/u aantikt – ook al is het de verkeerde beslissing. Dit zijn de momenten die elke saaie race meer dan goedmaken. Dit zijn de momenten waar een autosportverslaafde zich aan laaft.

Zie ook:
– Vettel/Webber: de reconstructie
– Even goeie vrienden?
– GP Turkije: McLaren 1-2 dankzij Red Bull-carambole

Foto’s: Getty Images (via Red Bull Racing)

Oorspronkelijk geplaatst op Driving-fun.com.