Het venijn zit in de staart
Veelgeprezen, veelbekroond, maar nooit vertoond in bioscopen in Nederland. De avondvullende documentaire over het leven van Ayrton Senna maakte het afgelopen jaar heel wat los. Op 3 november verschijnt de film op dvd. Eindelijk kan iedereen kijken die hem niet illegaal durfde te downloaden. Tijd voor een kritische beschouwing, want is die docu eigenlijk wel zo goed?
Om met de deur in huis te vallen: mwah. De film van twee uur en drie kwartier is twee uur lang vooral interessant voor Senna-fanboys en buitenstaanders. De eerste uren beschrijven de F1-carrière van de Braziliaan, vanaf zijn debuut tot aan dat fatale weekend op Imola, via interviews met betrokkenen en experts, vermengd met historische opnamen. Ze komen over als een hagiografie van een heiligenleven, die Senna-fans zal bevestigen in de keuze voor hun favoriet. Je begrijpt ook waarom de film zo goed is ontvangen op documentairefestivals: kijkers en juryleden van zulke festijnen beoordelen de documentaire vooral op zijn filmische en verhalende merites – en als portret van een fenomeen is de film zeker dik in orde.
Maar voor de liefhebber van de sport die graag wil worden verrast, ontbreekt er iets. Los van wat korte kartbeelden schieten we meteen door naar Senna’s eerste F1-test voor Williams, op Donington Park. Geen Formule Ford, geen Formule 3. De film onthult ook weinig nieuws over de figuur Senna. Ironisch genoeg komt de grootste onthulling in de documentaire op naam van aartsrivaal Alain Prost, die vertelt dat hij aan het eind van het seizoen 1993 helemaal niet wilde stoppen, maar daartoe werd gedwongen door de komst naar Williams van Senna, nota bene op verzoek van zijn landgenoten bij Renault. Hé, dat wisten we nog niet! Voor het overige weet je alles als liefhebber al, terwijl het ook begint te storen dat de experts te veel op de hand van de Braziliaan zijn. Met name toenmalig ESPN-commentator John Bisignano laat zijn voorkeur blijken en wordt aan het slot zelfs overvallen door larmoyante aanvallen van sentimentaliteit en overdreven heldenverering.
Eén kant van het verhaal
Het aanbod aan experts is bovendien vrij beperkt, ook al kan Richard Williams in zijn eentje altijd een goed verhaal vertellen. De keuze is ook nog eens eenzijdig: allemaal schilderen ze Senna’s opponent Alain Prost af als een politieke intrigant, terwijl er evenveel experts zijn te vinden die vraagtekens zetten bij de rol van Senna in die jarenlange ruzie. Voor hetzelfde geld had de maker bijvoorbeeld de toenmalige Autosport-reporter Nigel Roebuck aan het woord kunnen laten. Roebuck stond juist op goede voet met de Fransman en heeft nooit één goed woord overgehad voor de manier waarop de Braziliaan het kampioenschap van 1990 besliste: door Prost in de eerste bocht van de baan te beuken. In de ogen van Roebuck gaf Senna daarmee tal van jonge coureurs het slechte voorbeeld en ondervinden we daar nu nog wekelijks de nadelen van.
De hele recensie lezen? Lees dan verder op Driving-fun.com.
De foto van Senna’s auto’s is genomen tijdens het Goodwood Festival of Speed van 2004, dat een deel van het programma wijdde aan de Braziliaan die toen precies tien jaar dood was.