Als 42 het antwoord is op het leven, het universum en het alles, wat doet een mens dan vanaf zijn 43e? 43 is voor mij het antwoord op de vraag naar een nieuwe start, die vaste vormen begint aan te nemen nu in deze jonge lente de dagen weer lengen.

Bij 43 staat ook het baken dat aanwijst dat ik halverwege mijn werkzame leven ben. Bijna twintig jaar heb ik mijn vak kunnen koesteren in de beschermde omgeving van een dienstverband. Het was een zekere factor tijdens het spitsuur van het leven: tijdens al die drukke dertigersjaren stelde ik mezelf gerust met het idee dat ik pas vanaf mijn veertigste zou nadenken over de stap naar het zelfstandigenbestaan. Nu is het dan zover. De volgende twintig jaar zullen er anders uitzien: meer dingen doen die me werkelijk boeien, jonge mensen de kneepjes van het vak leren, nieuwe wegen verkennen.

Zoals de maatschappij ook van veertigplussers verwacht. Lastig, want natuurlijk kreeg ik rond mijn veertigste koudwatervrees. Was het niet verstandiger om gewoon ergens anders aan de slag te gaan als het toch tijd was voor verandering? Dat viel tegen: ik leek zowat mijn vak ontgroeid. Wat bleek? Twintigers en dertigers zijn mensen die als vakman nog een salaris worden geboden, veertigers zijn daarvoor te duur.

Veertigers moeten onderhand eens gaan leidinggeven. Dat hoort bij hun carrièrepad: de productieve beroepen verlaten en betaald krijgen om andere mensen te vertellen wat ze moeten doen. Niets voor mij. Nooit geweest, zal het ook nooit worden.

Intussen leeft in de samenleving die verwachting wel: als veertiger moet je een baasje zijn, geen arbeider. En zo werd alsnog duidelijk dat ik mij als zelfstandige moest vestigen. Ook dan ben je een baasje.

Van jezelf.