Drie breed door de bocht

We wisten het al in onze vooruitblik: de beste Goodwood Revival is altijd de volgende. Ook deze keer deed het mooiste historische evenement van het jaar die belofte gestand. Maar niet door alle nouveautés. Juist de kern van de Revival was mooier dan ooit: het ouderwetse racen.

Wat waren we lekker gemaakt door de stortvloed aan nieuwe programmaonderdelen en sterrennamen die de Goodwood Revival van 2012 tot de mooiste aller tijden zou maken. Een avondrace in de geest van de Goodwood Nine Hours uit de jaren vijftig, een enorme verzameling aan kostbare Silberpfeile die samen met hun tegenstanders uit die tijd een demonstratie op racesnelheid zouden geven, nóg meer period-attracties en nóg meer nostalgisch vermaak rond het circuit. Het kon niet op.

Toch waren het niet de extraatjes die de bezoeker opgetogen en tevreden huiswaarts deden keren. Nee, in de Revival van dit jaar ging het weer als vanouds om de kern van de zaak: racen met de mooiste auto’s op aarde, op de manier waarvoor ze gemaakt zijn. Hard maar fair dus. Het resultaat: meer spanning dan ooit en minder schade dan in voorgaande jaren.

Ja, natuurlijk moesten we slikken van het grote startongeluk in de F1-race met auto’s uit het 2,5-litertijdperk en van de onttakelde staat van bijvoorbeeld de Maserati Tipo 151 van Joe Colasacco of de Cobra van Martin Brundle. Maar die blikschade kwam in geen van de gevallen tot stand door onfatsoenlijk rijden, daar waar in vorige jaren de ambities van sommige coureurs weleens over het randje gingen. Zó gewild is een overwinning op Goodwood tegenwoordig immers.

Voortdurend stuivertje wisselen

En zo kon het gebeuren dat we in Lavant – met Madgwick en Woodcote wedijverend om de titel van spectaculairste bocht van het circuit – auto’s drie breed driftend het rechte stuk op zagen draaien, zonder dat het verkeerd afliep. Het hoogtepunt op dat vlak werd zoals gewoonlijk geleverd door de toerwagenjongens in de St. Mary’s Trophy, waar WTCC-ster Rob Huff onmogelijke dingen liet zien in zijn kleine Austin A40’tje, vechtend tegen de Jaguar MkI van Anthony Reid, terwijl Rowan Atkinson in zijn zwalkende MkVII plaatsmaakte aan de buitenkant.

Daarachter verwonderden we ons over de snelheid van de nog kleinere BMW 700, in handen van Jackie Oliver al waanzinnig snel, maar met Richard Shaw achter het stuur in de ‘owners race’ de absolute smaakmaker van het veld. Buitenom in Madgwick in een extreme drift twee tegenstanders inhalen? Shaw deed ‘t. In al zijn enthousiasme twee keer rondtollen en van de baan vliegen deed hij trouwens ook…

De meeste spanning zagen we in de twee laatste races van zaterdag – als race wellicht de beste twee van het weekend. Het contrast tussen de grote ‘big-banger’-sportwagens uit de Whitsun Trophy en de petiterige Formule Juniors uit de Chichester Cup kon niet groter zijn, maar ze leverden wel allebei een wedstrijd waarin de kopgroep voortdurend stuivertje wisselde. In de Whitsun Trophy was dat lange tijd een topvijf, bij de Juniors waren de plaatswisselingen in de topvier niet bij te houden.

De Sussex Trophy voor sportwagens van eind jaren vijftig was vervolgens op zondag als vanouds een waardig afsluiter. De D-types, DBR1’s, Lister Knobbly’s en Birdcages oogden niet alleen geweldig door hun vierwieldrifts door de bochten, maar aan de kop zagen we ook nog een briljant duel tussen de Sadler van Julian Majzub, de Lister-Chevy van Andrew Smith en de Lister-Jaguar van Tim Harvey, nadat Derek Hood in zijn Tojeiro-Jaguar een vroege voorsprong vergooide met een schuiver in Lavant. Pas aan het slot kwam Majzub in zijn Canadese brulbeest een beetje los, om af te maken wat hem vorig jaar niet lukte.

De rest van het verslag lezen en alle foto’s zien? Kijk verder op Driving-fun.com.