Dit is alweer mijn dertiende eindejaarsbrief – het is een aardige traditie geworden sinds ik ruim twaalf-en-een-half jaar geleden voor het zelfstandigenbestaan koos. Ergens in september had ik mijn koperen jubileum moeten vieren, maar ik ben er niet aan toegekomen.
Want net als in alle voorgaande eindejaarsbrieven ga ik je vertellen over een enerverend jaar. Ja, alweer! Want 2024 begon als de snelkookpan die heel 2023 was: onder dezelfde hoge druk waarin het hele vorige jaar is verlopen. Totdat eind september het vlammetje aan kracht begon te verliezen. Wijselijk besloot ik om te stoppen met hollen. De maand erna trok ik stukje bij beetje de stekker eruit, om in november grotendeels aan een sabbatical te beginnen.
Dat was een goedgekozen tijdstip. Op dat moment waren alle grote projecten klaar en viel het overige werk uitstekend aan vakgenoten over te dragen. Dat maakte de beslissing iets eenvoudiger.
En het is een welverdiende sabbatical, al zeg ik ’t zelf. In mei kwam er een dikke pil uit van het Nederlands Instituut voor Publieke Veiligheid: De veerkracht van Nederland. Daaraan heb ik heel 2023 en de eerste maanden van dit jaar gewerkt via mijn deel in de conceptvorming, ruim een derde van alle teksten en tot slot de eindredactie. Tegelijk werkte ik aan Marcel Albers, De stuurmanskunstenaar, een biografie van de in 1992 verongelukte Formule 3-coureur die op weg was naar de Formule 1. Dat boek verscheen in oktober, net als Ik wilde alleen maar rijden, de biografie van oud-coureur Gerrit van Kouwen, voor wie ik Gerrit nog net voor zijn overlijden uitvoerig mocht spreken.
Kortom, drie boeken in twee jaar tijd – en als we de eerdere boeken over Ab Goedemans en Wim Boshuis erbij pakken: vijf boeken in vier jaar. Intussen voltooide ik vele andere mooie opdrachten en deed ik mijn reportagewerk op de circuits en in de garages. Zonder dat daar vanwege mijn nog altijd lastige thuissituatie enige rust of vakantie tegenover stond. Het was misschien ook wel een beetje te veel van het goede. Dus nu alle boeken op tafel liggen en het kleinere werk in goede handen is elders, kom ik even op adem. En dat gaat in 2025 nog even zo door.
Het valt me trouwens op hoeveel je nog te doen hebt als je een sabbatical hebt. Van echt stilzitten is het nog niet gekomen, al vraag ik me af hoe nuttig stilzitten eigenlijk is. Je moet dat vlammetje tenslotte weer opstoken tot een vuurtje. Een vuur dat onmiskenbaar oplaait op het moment dat ik weer serieus aan de slag ga en verder wordt aangewakkerd door het werk dat ik doe.
Dat gaat goedkomen, dat weet ik zeker, zoals ik hoop dat ook bij jou het vuur flink brandt. Ik wens je daarom alle vormen van succes toe voor 2025 en daarnaast jou en de jouwen veel geluk en voorspoed in het nieuwe jaar.